Wystawa poświęcona Władysławowi Hasiorowi w MOS

Od 5 września w Miejskim Ośrodku Sztuki można oglądać wystawę poświęconą Władysławowi Hasiorowi.

W 2015 roku mija 30 lat od powstania Galerii Władysława Hasiora w Gorzowie. Kolekcja prac artysty, eksponowana w Miejskim Ośrodku Sztuki, powstała dzięki pasji Jerzego Gąsiorka, wieloletniego dyrektora Biura Wystaw Artystycznych, wielkiego admiratora twórczości Mistrza z Zakopanego.

Sztuka Hasiora oglądana dziś nie wzbudza już takich emocji jak kiedyś, kiedy jej autora nazywano heretykiem i bluźniercą, nadal jednak intryguje i zaciekawia. Obcowanie z nią to doświadczenie obecności uwolnionej wyobraźni, magii i tajemnicy tworzenia. Artysta nie daje łatwych odpowiedzi – zadaje pytania, zawsze poważne, bo dotyczące spraw ostatecznych i wiecznych. Choć z dzisiejszej perspektywy dzieła Hasiora wydają się dosyć „grzeczne”, są świadectwem nonkonformizmu i wielkiej pasji twórcy w dążeniu do prawdy i autentyzmu w sztuce.

Dorobek Hasiora to kilka tysięcy dzieł w kolekcjach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą. Artysta miał nonszalancki stosunek do stworzonych przez siebie prac. Wiele z nich uległo zniszczeniu z powodu nietrwałości użytych materiałów, niektóre sam twórca wielokrotnie przerabiał, nadając im inną formę, a nawet tytuł. Największy zbiór dzieł Władysława Hasiora znajduje się w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem, w miejscu gdzie od 1985 roku mieszkał i tworzył (dawnej leżakowni). Zawiera on 240 eksponatów przestrzennych i 260 rysunkowych. Druga co do wielkości kolekcja prac artysty znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim i jest własnością Miejskiego Ośrodka Sztuki. Liczy 31 dzieł, w tym 4 sztandary. Najwcześniejsza praca to Czarne Wodospady z 1970 roku, a jako ostatnią zakupiono Kapliczkę Błękitnej Nadziei datowaną na rok 1992.

Większość asamblaży z gorzowskiej kolekcji powstała w latach osiemdziesiątych XX wieku. Jest to zestaw tematycznie różnorodny, reprezentujący większość obszarów znaczeniowych, po których Hasior się poruszał. Znajdziemy tu kompozycje inspirowane prowincjonalną obrzędowością i religią: Raj, Ostatni zachód słońca, Pęknięte niebo, Obraz pobożny, prace dotykające tematu wojny: Napad na Arkadię, Dzieciom Zamojszczyzny, ironiczne: Dama kurortu, Prelegent, Don Juan, Negocjator czy gorzki i sarkastyczny Autoportret z chandrą.

Składam serdeczne podziękowania Muzeum Tatrzańskiemu w Zakopanem i Pawłowi Adamskiemu, którzy wypożyczyli nam prace ze swoich zbiorów na jubileuszową wystawę.

Wystawę, czynną od wtorku do piątku w godz. 10.00-18.00 oraz w sobotę i niedzielę w godz. 13.00-18.00, można oglądać do 4 października. Wstęp wolny.