Rywale gorzowskiej Stali – ZKŻ Kronopol Zielona Góra

Od pięciu lat wyczekiwane derby lubuskiego już w najbliższą niedzielę, więc zgodnie z piątkową tradycją przybliżamy Państwu nieco szczegółów dotyczących zielonogórskich rywali.


INFORMACJE O KLUBIE:

Nazwa klubu: Zielonogórski Klub Żużlowy
Nazwa drużyny: ZKŻ Kronopol Zielona Góra
Siedziba klubu: 65-019 Zielona Góra ul. Dworcowa 31
Kontakt: tel./fax (0-68) 453-89-11
Barwy: żółto-biało-zielone
Strona www: www.zuzel.zgora.pl


WŁADZE KLUBU:

Prezes: Robert Dowhan
Wiceprezes: Sławomir Strzempek
Członkowie zarządu: Andrzej Cichoński, Andrzej Napieraj, Zenon Bambrowicz, Maciej Karnicki, Maria Jolanta Wegner
Dyrektor klubu: Andrzej Pilimon
Kierownik stadionu: Edward Broszko
Mechanicy: Andrzej Jarząbek, Sławomir Smaruj
Trener: Aleksander Janas


DANE TORU:

65-218 Zielona Góra ul. Wrocławska 69 tel. (0-68) 453-89-14
Pojemność: 15 tyś
Długość toru: 357 m
Szerokość toru na prostej: 10m
Szerokość toru na łuku: 15m
Nawierzchnia toru: Granitowa
Rekord toru: (62,33 s.) - Tony Rickardsson 11.05.2003


HISTORIA ZIELONOGÓRSKIEGO ŻUŻLA:
1946
Utworzenie sekcji motorowej Milicyjnego Klubu Sportowego. Pionierami sportu żużlowego w Zielonej Górze byli: Alfons Kostusiak, Henryk Szurkowski, Zygmunt Dolata, Marian Smolibowski oraz bracia Kucnerowiczowie.20.10.1946 r. W Zielonej Górze odbyły się pierwsze zawody na torze żużlowym, mający wtedy długość 4,5 kilometra. Ścigano się na motocyklach przystosowanych w kategorii 200cm3. Zwyciężył Nijaki przed Szurkowskim i Kostusiakiem. Prezesem Milicyjnego Klubu Sportowego był porucznik Stanisławski, a sekretarzem Witalis Jasiński.
1950-53
Na przełomie kwietnia i maja 1950 roku na walnym zebraniu ZKS Zielona Góra działającym przy „Zastalu” podpisano umowę o powiększeniu klubu o sekcję motorową byłego Klubu Motorowego UNIA. Drużyna Stali Zielona Góra w 1950 roku występowała w rozrywkach ligi okręgowej, a jej rywalami byli: Gwardia Poznań, Włókniarz Piła, Stal Gorzów, Unia Poznań, Stal II Ostrów, Kolejarz Poznań, Unia II Leszno i Związkowiec Gniezno. Zawody rozgrywano jako dziewięciobiegowe trójmecze. Start odbywał się na chorągiewkę, na wirażach umieszczano bele ze słomy, które miały chronić zawodników przed urazami. Stanowisko sędziego mieściło się na murawie przy linii startu. W tym okresie do podstawowych zawodników Stali Zielona Góra należeli: Jerzy Błoch, Marian Zadoń, Alfons Kostusiak. Startowano jeszcze na motocyklach przystosowanych (NSU, TRIUMPH, ZUNDAP).
1954-55
W wyniku kłopotów organizacyjno-finansowych nastąpiło zawieszenie działalności sekcji żużlowej w Winnym Grodzie. Z drużyny odszedł czołowy zawodnik Jerzy Błoch, który wyjechał do Ostrowa, a później bronił barw Sparty Wrocław.
1956
W 1956 roku działacze i zawodnicy nie poddali się i reaktywowano sekcję żużlową tym razem przy Lidze Przyjaciół Żołnierza (LPŻ). Rozpoczęto prace przy budowie toru żużlowego.
1961
Po czterech latach działalności przy LPŻ dokonano szeregu zmian w profilu szkoleniowym. W wyniku tych zmian LPŻ przekazał w 1961 sekcję żużlową pod patronat Rady Zakładowej Lubuskiej Fabryki Zgrzeblarek Bawełnianych. Protokół w tej sprawie został podpisany 09.08.1961r. i od tego momentu "Zgrzeblarki" przyjęły regulaminowe zobowiązanie w stosunku do Polskiego Związku Motorowego. Pierwsze zawody ligowe rozegrano pod nowym szyldem 20.08.1961 roku ze Spartą Śrem. Z LPŻ przejęto materiały i sprzęt, w tym również 10 motocykli "FIS" oraz stadion przy ulicy Wrocławskiej. W dniu 06.09.1961r. odbyło się zebranie organizacyjne Klubu Motorowego "Zgrzeblarki". W tym samym roku bohaterka filmów Walta Disney, a figlarna myszka Miki, została „matką chrzestną” żużlowców zielonogórskich, a jej podobizna za sprawą pomysłodawców i wykonawców: Bonifacego Langnera i Andrzeja Szurkowskiego widnieje na plastronach naszych zawodników do dnia dzisiejszego. Do zawodników licencjonowanych tego okresu należeli: Tadeusz Grywacki, Mieczysław Mendyka, Franciszek Cieślawski, Ludwik Jaskulski, Jan Wiśniewski, Bonifacy, Langner, Henryk Ciorga, Jan Szurkowski, Tadeusz Miński, Władysław Banasiak, Henryk, Rurarz, Jan Komandowski, Henryk Biodrowski, Andrzej Mazur i Andrzej Jendrej. W tym też roku drużyna ze zmiennym szczęściem walczyła w rozgrywkach II ligi. W 20 spotkaniach odniosła tylko 4 zwycięstwa i uplasowała się na przedostatnim, 9 miejscu.
1965
Pierwszy sezon w ekstraklasie był niestety nieudany. Drużyna zapłaciła "frycowe", kończąc sezon 1965 z dwoma zwycięstwami, zajmując ostatnie miejsce.
1973
W 1973 roku drużyna już pod nazwą "Falubaz" zdobyła tytuł II wicemistrza Polski. Zbigniew Marcinkowski zajął 9 miejsce w klasyfikacji zawodników I ligi, a razem z Zenonem Plechem zdobywają brązowy medal w finale MŚ Par w Szwecji.
1977
W 1977 "Falubaz" wygrywa rywalizację w II lidze, pokonując "Śląsk" Świętochłowice. Bardzo duże postępu poczynili Andrzej Huszcza i Henryk Olszak. Dobry sezon zaliczyli Jan Grabowski i Zbigniew Filipiak. Kolejny awans do I ligi. Tym razem drużyna wzmocniona młodymi zawodnikami: Janem i Alfredem Krzystyniakami, Jarosławem Glinką, Jerzym Marcinkowskim miała mocne fundamenty i dążyła do największych sukcesów.
1981
W roku 1981 "Falubaz" zdobywa po raz pierwszy tytuł Drużynowego Mistrza Polski, wyprzedzając drużyny "Stali" Gorzów i Unii Leszno. Do tego sukcesu przyczynili się w głównej mierze: A. Huszcza, H. Olszak, M. Jaworek, S. Żeromski, J. Krzystyniak, A. Krzystyniak, W. Pawlak, A. Skoniecki. Radość przyćmiewa jednak pierwszy śmiertelny wypadek na zielonogórskim torze (Bogdan Spławski, 09.1981).
1982
W następnym sezonie 1982 drużyna poszła za ciosem i z przewagą 3 punktów ponownie zdobyła tytuł DMP, przed "Unią" Leszno i "Stalą" Gorzów. Andrzej Huszcza dorzucił jeszcze tytuł IMP. Był to najlepszy sezon drużyny, która oprócz DMP zdobyła jeszcze: MIMP, MPPK i Srebrny Kask.
1983-84
W roku 1983 funkcję trenera obejmuje Bonifacy Langner. W tym roku zaczyna obowiązywać przepis obowiązkowego startu dwóch zawodników do 21 lat. I tu okazało się, że w klimacie sukcesów zaniedbano szkolenie młodych adeptów. Spowodowało to, że drużyna w latach 1983/84 obniżyła nieco loty. W drużynie pojawiają się nowe twarze: Piotr Tomaszewski, Ryszard Jankowski, Zbigniew Błażejczak, Andrzej Dudek, Marek Glinka.
1988
Zielonogórzanie do sezonu 1988 przystąpili z 12 juniorami i 1 seniorem. Niewielu fachowców dawało im szanse na utrzymanie się w lidze. Jednak spekulacje szybko rozwiali robiący niesamowite postępy juniorzy (zwłaszcza Zbigniew Błażejczak, Sławomir Dudek, Jarosław Szymkowiak, Marek Molka) doprowadzili do zajęcia 4 miejsca w ligowej tabeli.
1991
Sezon 1991 rozpoczął się dla zielonogórzan od zmiany nazwy. Nowa nazwa brzmiała KS Morawski, gdyż rządy w klubie przejął miejscowy biznesmen Zbigniew Morawski. Z zawodów zrobił show, wpompował niesamowite pieniądze. W zamian oczekiwał jednego. Tytułu Mistrza Polski! Drużyna wzmocniona Jimmi Nilsenem (Szwecja) i Larsem Gunnestadem (Norwegia) wykonała plan w 100% Gunnestad zajął 2 miejsce pod względem średniej w lidze -2,49, Huszcza 4 miejsce - 2,33, a Nilsen ze średnią 2,23 znalazł się 8 miejscu.
1993
Sezon 1993 jeszcze się nie rozpoczął, a zespół Morawskiego doznał kolejnego osłabienia. W trakcie sparringu z Unią Leszno 21 marca dochodzi do tragicznego wypadku w którym uczestniczy utalentowany Andrzej Zarzecki. 3 dni później umiera w szpitalu. Za Gunnestada przybywa do Zielonej Góry Szwed Tony Rickardsson i Duńczyk Brian Karger. Doskonale spisujący się zespół zostaje zatrzymany przez kolejną tragedię. 6 czerwca podczas sparringu z drugoligową Polonią Piła atakujący prowadzącego Grigorija Charczenkę Artur Pawlak uderza w tylne koło jego motocykla i z całym impetem uderza w bandę. Po 15 dniach gaśnie kolejna gwiazda. Błyskawiczne postępy robi Piotr Protasiewicz jednak nie jest w stanie zająć miejsca po Andrzeju i Arturze. Drużyna mimo niesamowitych tragedii zajmuje 6 miejsce.
1995
Długo nie było wiadomo czy drużyna przystąpi do sezonu 1995. Zawodnicy już szukali nowych pracodawców, jednak w ostatniej chwili pojawił poważny sponsor zielonogórski Polmos oraz polsko - niemiecka spółka Beram. Do Wrocławia został wypożyczony utalentowany junior Piotr Protasiewicz, przybył natomiast z Ostrowa Rif Saitgariejew. Wydawało się, że powrót do ekstraklasy będzie formalnością. Niestety, zielonogórzanie przegrali z ... deszczem, przegrywając przerwany pojedynek w Łodzi. 4 miejsce w II lidze to nie było to na co liczyli kibice, zawodnicy i sponsorzy.
1996
Po wycofaniu się ze sponsorowania żużla spółki Beram w roku1996 drużyna z Winnego Grodu wystąpiła pod nazwą Polmos. Podrażnieni brakiem sukcesów przegrywają tylko trzy mecze (dwukrotnie z Unią Leszno i w Gdańsku z Wybrzeżem) i z 2 miejsca awansują do upragnionej ekstraklasy.
1998
Drugi sezon w ekstraklasie miał być walką o wejście do play offów. Początek rozgrywek na to wskazywał, po łatwej wygranej z Gorzowem, a później po pokonaniu Kuntersztynu w Grudziądzu wszyscy byli pełni optymizmu. Jednak porażka w Ostrowie i przegrane na własnym torze z: Polonią Piła (35:55), Jutrzenką Bydgoszcz (43:47), Apatorem Toruń (40:50), Kuntersztynem Grudziądz (42:48) i Unią Leszno (44:46) spowodowały, że ZKŻ Polmos spadł do II ligi.
1999
Sezon 1999 rozpoczął się od zmiany na stanowisku trenera. Miejsce Jana Grabowskiego, zajął Czesław Czernicki. Działacze i zawodnicy w przed sezonowych wypowiedziach uważali, że bez obaw awansują do Ekstraklasy. Ale już pierwszy mecz w Opolu, w którym to zielonogórzanie tylko zremisowali, zweryfikował przedsezonowe wypowiedzi i utwierdził kibiców w przekonaniu, że o awans nie będzie tak prosto. Później było różnie, przegrane z Włókniarzem, w Zielonej Górze i w Częstochowie, porażka z Iskrą w Ostrowie oraz klęska w Rybniku, spowodowały, że zawodnicy zielonogórscy zajęli ostatecznie drugie miejsce. W tej sytuacji ZKŻ Polmos przystąpił do baraży o ekstraklasę z Apatorem Netią Toruń. Niestety oba spotkania podopieczni Zbigniewa Jądera (zastąpił w połowie sezonu Czesława Czernickiego) przegrali i w sezonie 2000 występować będą w zreformowanej I lidze.
2000
Podopieczni Zbigniewa Jądera rozgrywki w sezonie 2000 zaczęli od zwycięstwa na własnym torze z zespołem z Grudziądza 48:42. Po tym spotkaniu nastroje w Grodzie Bachusa były bardzo optymistyczne. Niestety kolejne trzy porażki spowodowały, że ZKŻ znalazł się w dolnej części tabeli. W kolejnych spotkaniach jeźdźcy z myszką "Miki" na plastronie radzili sobie trochę lepiej, ale nie było to jeszcze to na co liczyli działacze i kibice. Przebudzenie nastąpiło pod koniec sezonu. Zielonogórzanie wygrali spotkanie w Rzeszowie 37:53, następnie na własnym torze pokonali zespół z Rybnika w stosunku 49:41 i awansowali do rundy finałowej. W rundzie tej ZKŻ Polmos przegrał tylko dwa spotkania w Grudziądzu i Rybniku, a przy potknięciu zawodników RKM-u w Grudziądzu Zielonogórzanie awansowali do Ekstraklasy.
2001
Beniaminek Ekstraklasy pod wodzą nowego trenera - Aleksandra Janasa rozpoczął sezon od niespodziewanej wygranej z Polonią Bydgoszcz 46:44. Jednak w kolejnych meczał było już kiepsko. Zielonogórzanie przegrali sześć spotkań pod rząd i okupowali dolną część tabeli. W tym momencie zdano sobie sprawę, że o ligowe punkty trzeba walczyć na własnym torze. Tak się stało, zawodnicy z Grodu Bachusa wygrali z Unią Leszno (45:27), Apatorem Toruń (50:40), Włókniarzem Częstochową (46:44) oraz z Atlasem Wrocław (47-43). Dzięki tym cennym zwycięstwom podopieczni Aleksandra Janasa przystąpili do rundy finałowej z piątego miejsca. Zielonogórzanie zaczęli od zwycięstwa w Pile, gdzie wygrali po zaciętym meczu z miejscową Polonią 44:46. Następnie na własnym torze wysoko pokonali Włókniarza Częstochowa i wydawało się że utrzymanie w lidze jest tylko formalnością. Niestety dwie przegrane z Unią Leszno spowodowały, że zielonogórski Klub Żużlowy opuścił żużlową Elitę. Dawid Kujawa jako pierwszy w dziejach zielonogórskiego klubu zostaje Indywidualnym Mistrzem Świata Juniorów.
Fragmenty historii pochodzą z oficjalnej strony klubu gdzie dostępna jest ona w całości.


KADRA ZKŻ KRONOPOL ZIELONA GÓRA:

Obcokrajowcy:
Billy Hamill (USA) - nie startował
Jonas Davidsson (Szwecja) - nie startował
Fredrik Lindgren (Szwecja) - nie startował
Kevin Wolbert (Niemcy) - nie startował
Kai Laukkanen (Finlandia) - nie startował
Daniel Davidsson (Szwecja) - nie startował
Seniorzy:
Grzegorz Walasek - 2,112 - Ekstraliga
Mariusz Staszewski - 1,513 - Ekstraliga
Rafał Okoniewski - 1,325 - Ekstraliga
Marcin Nowaczyk - 1,207 - Ekstraliga
Grzegorz Kłopot - 1,111 - Ekstraliga
Zbigniew Suchecki - 0,948 - Ekstraliga
Bartosz Kasprowiak - 1,547 - II liga
Juniorzy:
Alan Marcinkowski - 0,667 - Ekstraliga
Grzegorz Zengota - nie startował
Paweł Gwóźdź - nie startował
Krzysztof Pankowski - nie startował
Bartosz Morawski - nie startował
Trener:
Aleksander Janas
Przyszli:
Grzegorz Walasek (Częstochowa), Fredrik Lindgren (Szwecja), Kevin Wolbert (Niemcy), Jonas Davidsson (Szwecja), Billy Hamill (USA), Kai Laukkanen (Finlandia), Grzegorz Kłopot (Gdańsk), Daniel Davidsson (Szwecja)
Odeszli:
Nicki Pedersen (Rzeszów), Piotr Świst (Lublin), Lee Richardson (Częstochowa), Andrzej Huszcza (Poznań), Daniel Pytel (Poznań), Krzysztof Stojanowski (Opole)


HISTORIA OSTATNICH 10 POJEDYNKÓW:

Zwycięstw: 5
Porażek: 5
Remisów: 0
1993:
Gorzów – Zielona Góra 59-31
Zielona Góra – Gorzów 47-43
1994:
Gorzów – Zielona Góra 58-32
Zielona Góra – Gorzów 47-43
1997:
Gorzów – Zielona Góra 46-44
Zielona Góra – Gorzów 57-33
1998:
Gorzów – Zielona Góra 58-32
Zielona Góra – Gorzów 48-42
2001:
Gorzów – Zielona Góra 57-33
Zielona Góra – Gorzów 33-57


Ostatni pojedynek na torze w Zielonej Górze:
1 M.STASZEWSKI 6+2 (2*,2,0,0,2*)
2 J.CRUMP 13+1 (3,1*,3,3,3)
3 P.ŚWIST 10+1 (2*,2,3,3,0)
4 P.PALUCH 10+2 (3,1*,2*,3,1)
5 R.FLIS 7+2 (2,1,2*,2*,0)
6 M.ASZENBERG ns
7 R.OKONIEWSKI 11+1 (1*,3,3,1,3)

9 A.HUSZCZA 7+1 (1,2,1,2,d,1*)
10 D.KUJAWA 0 (0,-,0,-,0)
11 M.KUCIAPA 1 (1,0,0,0,0)
12 J.SZYMKOWIAK 2 (0,-,1,-,1)
13 B.HAMILL 13+2 (3,3,3,1*,1*,2)
14 R.KURMAŃSKI 7+1 (0,0,2,2,1,2*)
15 S.SMOTER 3 (3)

Sędzia: RYSZARD GŁÓD


Źródła:
www.zuzel.zgora.pl
www.sportowefakty.pl
www.rlach.republika.pl