25 maja obchodzimy Dzień Dziecka Zaginionego

Około 15 tys. zaginięć każdego roku (w tym ok. 4 tys. to zaginięcia nieletnich) odnotowuje Policja. Szacuje się, że w Polsce każdego roku ucieka z domów 10 tys. dzieci i młodzieży. Jak zapobiegać tego typu nieszczęśliwym zdarzeniom?



Od kilku lat kraje Unii Europejskiej obchodzą 25 maja jako Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego. Symbolem pamięci o zaginionych dzieciach jest kwiat niezapominajki. Organizatorem Dnia w Polsce jest Fundacja ITAKA - Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych, która prowadzi program edukacyjno - profilaktyczny skierowany do dzieci, nastolatków, rodziców, opiekunów i nauczycieli.



Celem obchodów Dnia Dziecka Zaginionego jest:

zwrócenie uwagi na problem zaginięć dzieci i młodzieży mieszkańców województwa lubuskiego,

przekazanie wszystkim adresatom przedsięwzięcia informacji na temat współpracy służb policji w przypadku ucieczki, zaginięcia i poszukiwania małoletnich zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi,

realizacja działań profilaktycznych przez policję wspólnie ze szkołami, samorządem lokalnym i organizacjami społecznymi

Każde zaginięcie Policja traktuje indywidualnie. Każdemu przypadkowi towarzyszy inna okoliczność. Z innych przyczyn ginie małe dziecko, nastolatek, a z jeszcze innych osoba dorosła. Oczywiście istnieją pewne prawidłowości, na które wskazują policjanci zajmujący się sprawą zaginięć. Jednak każda sprawa ma swój indywidualny przebieg. Powodem u najmłodszych, w wieku do 6 lat, może być m. in. zgubienie się, wypadek czy uprowadzenie. Dla malucha nawet samodzielny spacer po najbliższej okolicy jest przygodą. To z powodu niedostatecznej uwagi rodziców, najmłodszym udaje się oddalić z miejsca zamieszkania czy placu zabaw. Pozostawiając dziecko same w domu poszerzamy mu pole ewentualnego manewru. Powierzając dzieci osobom niezaufanym – również ryzykujemy. Inną przyczyną zaginięć młodszych dzieci są przestępstwa. Dzieci mogą stać się ofiarami pedofilii, porwań, zabójstw. Ważne więc, aby rodzice odpowiednio przygotowali dziecko do kontaktu z obcymi ludźmi. Zbytnia ufność często może być zgubna.

Inną sytuacją jest, kiedy dzieci same decydują się na ucieczkę. Problem tzw. „gigantów” dotyczy przede wszystkim młodzieży w wieku 13-17 lat. Powodów może być mnóstwo. Od problemów w szkole, przez brak akceptacji w grupie rówieśniczej, po chęć przeżycia ciekawej przygody. Przyczyna zaginięć tkwi często w samym ognisku domowym. Nieporozumienia, przesadne wymagania rodziców czy strach przed karą – są problemami, które przerastają niejednego nastolatka. W sytuacji rozwodu rodziców, przesadnego skupienia się na pracy – ucieczka jest „krzykiem” nastolatka. Chce on w ten sposób zwrócić na siebie uwagę. Młodzież bardzo często organizuje „wagary” dla zwykłego popisu. Koniec roku, czas wakacji jest okresem, kiedy wyraźnie nasilają się tego typu „wypady”.

W 2010 roku na ternie województwa lubuskiego odnotowano 125 zaginięć osób małoletnich. W I kwartale było ich 31. Najczęściej giną nieletni od 14 do 17 lat. W tym przedziale wiekowym dziecko potrafi już poradzić sobie w większości sytuacji, jest samodzielne. Najbardziej prawdopodobna jest więc ucieczka. Nikt jednak nie decyduje się na nią bez powodu. Dzieci są szczególnie podatne na wszelkie niepowodzenia – zarówno w domu, w szkole jak i w grupie rówieśniczej. Ich odporność na problemy jest znacznie słabsza niż u dorosłych. Czasem zwykła rozmowa i okazane zainteresowanie pozwoli uniknąć rodzinnego dramatu.