18 listopada - Światowy Dzień Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc

Obchody Światowego Dnia Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc są okazją do uświadomienia społeczeństwu, jakie zagrożenia stanowi POChP oraz propagowania wiedzy o metodach zapobiegania i terapii choroby.

POChP jest jedną z najczęściej występujących przewlekłych, niezakaźnych chorób układu oddechowego, którą cechuje utrwalone ograniczenie przepływu powietrza przez oskrzela związane z nadmierną reakcją zapalną w oskrzelach i płucach, wywołaną przez szkodliwe działanie dymu tytoniowego, a także gazów i pyłów.

Ta zapalna choroba układu oddechowego prowadzi do nieodwracalnych zmian w płucach i uszkodzenia wielu innych narządów, m.in. serca, wątroby i kości. Szacuje się, że POChP występuje u o około 10 proc. populacji osób po 40. roku życia – w Polsce jest to ok. 2 mln osób. W roku 2013 w woj. lubuskim z powodu przewlekłej zaporowej choroby płuc zmarły 203 osoby.

Głównym czynnikiem ryzyka POChP jest palenie tytoniu – to palacze stanowią 90% wszystkich chorych na POChP. Pozostałe 10% to m.in. osoby, które w swoim życiu były narażone na toksyczne pyły i gazy uszkadzające układ oddechowy oraz bierni palacze.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc rozwija się średnio przez 20-30 lat. Jej pierwszym objawem często jest zadyszka przy wchodzeniu po schodach, ale później pacjentom zaczyna brakować tchu nawet podczas zwykłych czynności, nasilenie kaszlu i narastające duszności. Te dolegliwości często bywają ignorowane, tymczasem powinny skłonić do wizyty u lekarza i przeprowadzenia badań: spirometrii (badanie pojemności płuc) i RTG klatki piersiowej (obrazuje zmiany narządowe).

POChP jest chorobą nieuleczalną i postępującą w czasie, a wszelkie działania lekarskie mają na celu spowolnienie dalszego postępu choroby i poprawę komfortu życia pacjenta. Terapia powinna zostać dostosowana do potrzeb indywidualnego pacjenta i zależy od ciężkości stanu, a także od stopnia dostępności leczenia, współpracy z pacjentem, uwarunkowań kulturowych i lokalnych.

Istotną kwestią w leczeniu POChP jest właściwa edukacja pacjenta i jego rodziny. Wiedza o chorobie pomoże pacjentowi radzić sobie z POChP w codziennym życiu, a także poprawi ogólny stan zdrowia, mimo że obiektywnie nie wpłynie na czynność płuc. Największe znaczenie ma ukierunkowanie pacjenta na działania, które mają na celu usunięcie z jego otoczenia czynników wpływających negatywnie na postęp choroby, a zwłaszcza zmobilizowanie pacjenta do zaprzestania palenia papierosów.